En dan ineens is het voorbij…

Toen ik op woensdag 9 december een briefje op het bureau van mijn teamleider legde met de tekst:
Ha Rob, ik ben naar huis, ik ga slapen tot zondag, spreek je maandag weer; had ik niet verwacht dat ik nu al afscheid zou nemen van de Staten. Immers je wil een statenperiode toch minstens afmaken.

Maar in de dagen en weken die daarop volgde werd ik mij er van bewust dat ik een aantal dingen in mijn leven drastisch moest veranderen. Meer tijd voor mezelf, in plaats van altijd klaar staan voor werk, politiek en gezin.
Dat heeft er toe geleid dat ik niet alleen besloten heb om een dag minder te gaan werken, maar ook om mijn lidmaatschap van provinciale staten te beëindigen.

En u mag gerust weten dat dat geen makkelijke beslissing was. Immers het statenwerk bezorgde mij veel plezier. Niet alleen vanwege de dossiers die ik voor de VVD mocht behartigen, maar vooral ook vanwege de mensen waarmee ik samen mocht werken.

Vooral mijn collega’s en vrienden binnen onze eigen fractie zal ik gaan missen. De goede discussies tijdens onze fractievergaderingen, het plezier dat we daar samen bij hadden, de creatieve ideeën die op tafel kwamen, maar vooral ook de persoonlijke belangstelling voor elkaar. Het was altijd weer fijn om elkaar te treffen.

Maar gelukkig wordt het geen echt afscheid. Immers betrokken bij de VVD zal ik wel blijven, weliswaar op een wat lager pitje, maar interessante bijeenkomsten zal ik zeker blijven bezoeken en de contacten met velen van jullie zijn mij heel wat waard.

Herman Nijskens volgt mij nu op. In de tijd dat wij beide wethouder waren hebben we vaak samen opgetrokken in verschillende dossiers. Ik weet dan ook dat hij het statenwerk met veel plezier en grote betrokkenheid zal invullen.

Dank voor alle fijne, lieve en warme reacties die ik de afgelopen weken heb ontvangen.  Dat heeft me goed gedaan.

In ieder geval tot ziens!

Renée Wernink

Scroll naar boven